ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΚΑΡΙΜΠΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

ΝΑ ’ΝΑΙ σαν νάμουν έτοιμος. Και νά ’ναι
Σαν νά ’χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
Ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
Μες στους καπνούς του –όρνιο– ένα καράβι.

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδωχάμω. Και όλο-όλο
…το … ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ να λέω συντρόφοι ωραίοι!…
και να μην έρχεται μια βάρκα έως το μώλο
να μην φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι…

Οι βαρκαρέοι!… Το εισιτήριο!.. Να τρέμει
–ζαγάρι εντός μου– η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τό ’χουν συνεπάρει οι ανέμοι
Μετέωρο – μες τστις αχλές του- το βαπόρι…

Ω διάολε!… όλα νά ’χουν χαθεί και νά ’χουν πάει
Κι οι άνθρωποι δραπετεύσει από τους τόπους
Κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
Χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους…

Και χώρις φώτα. Ακυβέρνητο. Και όλο
Να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαιω
– κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
και όλο για ’κείνο το εισιτήριο να λεω…