Από τις δηλώσεις των ποδοσφαιριστών του Θρύλου, που διάβασα στον τύπο, μετά το σημαδιακό ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης μία μόνο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο – αυτή του Λεντέσμα: «Δεν μπορώ να είμαι ευχαριστημένος, όταν χάνουμε». Κρίνω ότι μόνο με τέτοια νοοτροπία -τη νοοτροπία του ορκισμένου νικητή- «φτιάχνεται» ο νέος Ολυμπιακός. Η ήττα είναι ήττα – και στο σακούλι μας δεν μπήκε ούτε ένας βαθμός. Αυτή είναι δήλωση αντάξια ενός ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό και αδυνατεί να συμβιβασθεί και με την ιδέα ακόμη της ήττας. Τα γκελάκια, τα κορδελλάκια και "η έντιμος πενία" ανήκουν αποκλειστικώς στους "φτωχοπρόδρομους"
Ούτε τον τάχα μου «υπεράνω καταστάσεων» παριστάνω, αγαπητοί σύγγαυροι, ούτε τον σκληρό ρεαλιστή υποκρίνομαι. Είδα κι εγώ, όπως και όλοι σας, το παιχνίδι του Θρύλου μας και χάρηκα, διότι με την απόδοσή μας επείσθην ότι και η τωρινή ομάδα –η υπερεπαγγελματική και "υπερεθνική" σημειωτέον– διατηρεί σφριγηλό και ακμαίο κάτι από το κύτταρο του αθάνατου Ανδρέα Μουράτη. Όμως, παρά τη συγκλονιστική μας εμφάνιση, η ομάδα μας δεν επιβραβεύθηκε ούτε με έναν βαθμό. Μείναμε στο μηδέν, και στους τέσσερεις ήδη κτηθέντες βαθμούς. Και αυτό εμένα προσωπικά με στενοχώρησε πολύ. Ασύγκριτα δε πολύ περισσότερο από όσο με χαροποίησε η γενναία στάση μας στο Μπερναμπέου και κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί εις βάρος μας από τα πρώτα κιόλας λεπτά του αγώνα.
Δεν είναι μόνο η (δίκαιη) αποβολή του Τοροσίδη. Είναι η εμφανέστατα εχθρική στάση τού διατητή απέναντί μας. Φοβάμαι ότι το έργο θα το ξαναδούμε να παίζεται στο Καραϊσκάκη σε λίγες μέρες. Άλλο "παίζω στην Ευρώπη" και εντελώς άλλο "με παίζει η Ευρώπη". Καταλαβαίνετε όλοι, σύγγαυροι τί εννοώ. Εύχομαι να βγω ψεύτης, αλλά μέχρι και τέταρτους μας βλέπω, άμα το θέλει ή το έχει προαποφασίσει η κυρία ΟΥΕΦΑ. Η μπάλλα δεν παίζεται μόνο στο χορτάρι - παίζεται και στα γραφεία. Πρέπει να είμαστε δυνατοί και στα δύο. Προσπαθούμε τώρα να γίνουμε "δυνατούτσικοι" στο χορτάρι. Από τα γραφεία, όμως, απέχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Όποιος μείνει να (υπερ)τονίζει το ότι «μαγέψαμε» την Ευρώπη είναι είτε ορκισμένος εχθρός είτε αφελής οπαδός του Θρύλου. Στην Ευρώπη, σύγγαυροι, μετράνε μόνο οι βαθμοί. Εκεί προκρίνεσαι μόνο με τη βαθμολογική σου συγκομιδή, και όχι με μάγια και με μαγγανείες. Το ξέρει αυτό ο Λεντέσμα, γι’ αυτό και μίλησε όπως μίλησε. Και μπράβο στον παίκτη μας, διότι δίνει ακριβώς τον θεμέλιο φθόγγο, πάνω στον οποίο θα γραφτεί η ευρωπαϊκή συμφωνία του Θρύλου. Όπως επίσης το ξέρουν και οι Γκαζέττι και Λούα Λούα, που δήλωναν ότι «πηγαίναμε για νίκη» μέσα στη Μαδρίτη. Όχι, δεν είχαν τρελαθεί τα παιδιά – γνώριζαν πολύ καλά τί έλεγαν. Έλεγαν δε κάτι πάρα πολύ απλό: όταν παίζεις μπάλλα, παίζεις για τη νίκη και μόνο για τη νίκη. Η ήττα δεν αποκλείεται μεν, αλλά εσύ έχεις χρέος να παίζεις πάντα για τη νίκη. Τίποτε άλλο δεν πρέπει να υπάρχει στο μυαλό σου. Διαφορετικά δεν είσαι παίχτης (και δη του Ολυμπιακού), αλλά "αντικειμενικός" δημοσιογράφος.
Όποιος ασχολείται με τους ψόγους και τους επαίνους των «αντικειμενικών» προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στον Θρύλο. Εμάς, που είμαστε ολυμπιακοί του λιμανιού και της πιάτσας, ούτε οι μομφές των «αντικειμενικών» μάς νοιάζουν ούτε τα παινέματά τους μας θαμπώνουν. Τους ξέρουμε τους τύπους αυτούς και από αλλού και από παλιά. Όπως επίσης ξέρουμε ότι κανείς δεν αγαπάει τον Ολυμπιακό πιο πολύ από εμάς: τους μυριάδες οπαδούς του, στους οποίους συγκαταλέγονται (ευτυχώς) και οι Ηλίας Ίβιτς, Τάκης Λεμονής, Πέτρος Κόκκαλης και Σωκράτης Κόκκαλης (: όλοι τους και όλοι μας με τα σωστά τους και με τα λάθη τους... με τα σωστά μας και με τα λάθη μας). Ένας «αντικειμενικός» και ψευτοολυμπιακάρας αναρωτιότανε το καλοκαίρι, μετά από μια ήττα σε φιλικό αγώνα, πότε θα γίνει "επί τέλους" ο Ολυμπιακός να παίζει σαν τον Πανιώνιο. Αυτό είναι το όνειρό και ο σκοπός τους όλων ανεξαιρέτως των "αντικειμενικών": να γίνει ο Ολυμπιακός Πανιώνιος.
Λυπάμαι, σύγγαυροι, αλλά εγώ είμαι με τον Λεντέσμα, και με τα λοιπά παιδιά της ομάδας μας, που με το πνεύμα νικητού, που τα διακρίνει, τιμούν μέσα στα γήπεδα τον αιώνιο δαφνοστεφανωμένο έφηβο της Ολυμπίας που κοσμεί την ερυθρόλευκη ριγωτή - που είναι "λευκή" σαν την καρδιά και "κόκκινη" σαν το αίμα του Μουράτη.
4 σχόλια:
Φίλε Γιώργο δεν έχεις άδικό σ’ αυτά που λες, πόσο μάλλον ο Λεντέσμα που είναι και παίχτης της ομάδας μας. Σαν παίχτης έτσι πρέπει να σκέφτεται γιατί έκτος όλων των άλλων είναι και επαγγελματίας.
Αλλά…
Ενώ δε διαφωνώ καθόλου με το σκεπτικό σου, είμαι της γνώμης ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με την λογική και πάντα ψύχραιμα.
Τι εννοώ…
Σίγουρα δεν πήραμε κανέναν βαθμό σε αυτό το παιχνίδι, μιας και αυτό είναι που μετράει σε αυτή τη διοργάνωση. Οι πόντοι. Σε αυτό το κομμάτι είμαστε χαμένοι. Από αυτή τη σκοπιά είναι σαν ένα παιχνίδι από τα πολλά που χάναμε τόσα χρόνια εκτός έδρας.
Αλλά ευτυχώς δεν είναι.
Δεν χαιρόμαστε μόνο με την εμφάνιση αλλά με το κάτι διαφορετικό που φαίνεται να γεννιέται στο λιμάνι.
Δεν πανηγυρίζουμε σαν να είμαστε η Καλαμαριά, που έκανε μια καλή εμφάνιση στο Καραϊσκάκη και έφυγε με μόνο ένα γκολ. Γιατί στη Καλαμαριά δεν φαίνεται να αλλάζει τίποτα, δε βλέπεις να υπάρχει κάποια προοπτική. Απλά έτυχε όπως μπορεί να τύχει και μετά από δυο μήνες. Αυτό δε λέει τίποτα.
Εμάς είναι εντελώς διαφορετική η χαρά μας γιατί έχει να κάνει με ουσιαστική πίστη στη ομάδα ότι ΟΝΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Είναι μια προσδοκία που για πρώτη φορά βλέπεις ότι έχει βάση. Το βλέπεις στο γήπεδο.
Σε 15 μέρες, δε θα πούμε ότι πάμε να παίξουμε με την Ρεάλ και ο Θεός βοηθός, ούτε θα κάνουμε τάματα, ούτε θα κρατάμε τα γούρια μας, αλλά θα πάμε και θα πούμε, ότι θα τους κάνουμε να φτύσουν αίμα μέσα στο γήπεδο και θα είμαστε βέβαιοι ότι ομάδα θα το κάνει ασχέτως του αποτελέσματος που θα προκύψει (γιατί όπως και να το κάνουμε μπάλα είναι και ποτέ δεν ξέρεις)
Θα το λες στο φίλο σου τον ΑΕΚτζή ή το Βάζελο και δε θα γελάνε πίσω από την πλάτη σου.
Αυτόν το σεβασμό κερδίσαμε την Τετάρτη. Το σεβασμό και την βάσιμη ελπίδα για κάτι καλό.
Και αυτό το κερδίσαμε μέσα από μια εκτός έδρας νίκη αλλά και μέσα από μια ήττα.
Θα ξαναγράψω αυτό που έγραψα στο blog μου :
Με τον Σόλιντ πριν δυο χρόνια χάσαμε το Χ στο 90+, θα μπορούσαμε να το είχαμε πάρει άνετα.
Από πια εμφάνιση πιστεύετε ότι θα είχε πιο ουσιαστικό κέρδος η ομάδα ;
Από ένα κουφό Χ που δεν πρόσφερε τίποτα αγωνιστικά ή από μια ήττα όπως η χθεσινή ;
Φίλε Γιώργο θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, αλλά ήδη έχω κάνει κατάχρηση του χώρου και σου ζητώ συγνώμη για την πολυλογία μου.
@ Στρατος: Φίλε σύγγαυρε Στράτο, γράφε όσο και όσα θέλεις. Γι' αυτό, άλλωστε, υπάρχει το μπλογκ. Όσα γράφεις τα έχω σκεφτεί και τα συμμερίζομαι. Δεν μου αρέσει, όμως, η "ηρωολογία" που πάει να στηθεί από εμάς τους ίδιους τους ολυμπιακούς. Αυτό αποτελεί μέγιστο κίνδυνο, διότι, φίλτατε, έρχεται όχι η Ρεάλ, αλλά κάποια μικρότερη ομλάδα στο Καραϊσκάκη, σου σκάει τρία γκολάκια, χωρίς να το πάρεις καν είδηση, και ξαναβρίσκεσαι να κυνηγάς τα όνειρα και τις χίμμαιρες. Μπράβο μας που παίξαμε καλά και με παληκαριά. Δεν υπάρχει γαύρος που να μην συγκινήθηκε. Μέχρι εκεί όμως! Όλα τα άλλα κομμένα! Αυστηρότατα. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Θα τα ξαναπούμε επί του θέματος - σίγουρο αυτό.
Σ΄αυτό που λες τώρα Γιώργο μαζί σου.
Τέρμα με την "ηρωολογία" και κοιτάμε μπροστά... στο επόμενο βήμα για να πλησιάσουμε το στόχο μας.
Να 'σαι καλά
η παρομοίωση "λευκή σαν την καρδιά και κόκκινη σαν το αιμα του Μουράτη" είναι η πιό εμπνευσμένη που έχω συναντησει ως τωρα γιά την φανέλα μας Νασαι καλά που την σκέφτηκες και την μοιράστηκες μαζί μας Ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια ομάδα
Δημοσίευση σχολίου